64. Een andere dimensie

 

Gisteravond, in mijn superluxe albergue Casa Galego, zat ik rond 19.00 alleen aan tafel toen plotseling 3 dames vroegen of ze me mochten vergezellen. Pelgrims onder elkaar, geen probleem. Twee dames van gevorderde leeftijd (net als ik dus 🤣) en een jongedame. Eten werd besteld, drinken werd geserveerd en al snel kwam een leuk gesprek op gang. In het begin was alles een beetje oppervlakkig (hoe heet je, wie ben je, waar kom je vandaan, etc). Maar gaandeweg het diner ging het gesprek wat meer de diepte in. Waarom doe je dit? Hoe beleef jij het? Wat is/was voor jou speciaal? En ...... heel apart ..... pelgrims geven zichzelf dan veel meer bloot dan ze normaal zouden doen. Ook ik! Iedereen verteld elkaar heel intiem wat zij waar ervaren hebben en waarom. Wat waren jouw speciale momenten tijdens de Camino? En waarom? Soms is dat lastig uit te leggen maar uiteindelijk lukt dat wél! Op een of andere wijze begrijpen pelgrims dat van elkaar. Omdat we gezamenlijk bezig zijn aan een uniek avontuur. We zijn allemaal al heel lang van huis. Vaak helemaal alleen in de natuur. We hebben ieder onze zware momenten, kippenvel momenten, vreugde, blijdschap, afzien, eenzaamheid, heimwee. We zitten in een heel raar dagritme. Denken nauwelijks nog aan ons "normale" leven. En we waren het alle 4 direct eens dat je dit "gevoel" alleen kan begrijpen als je de Camino zelf doet. Je leeft tijdelijk in een andere wereld. In "een andere dimensie". Nu begrijp ik ook dat je, zoals men steeds zegt, na de Camino weer moet "landen". Back to reality. Huh .......... waar ben ik ..... ?