teunnaarsantiago

  De laatste dagen worden we overvallen door slecht weer. Erg jammer. Maximaal 16°C en vrijwel de gehele dag regen. Nu is het Camino-pad toch al niet makkelijk (wat heet, 98% is onverhard!!) maar al dat water maakt er één groot modderballet van. Én glad. Én risicovol. Alles door en door nat en modder tot aan de oksels. Het is een crime om je outfit weer in orde te krijgen voor de volgende dag. Eigenlijk lukt dat gewoon niet. Vanmorgen heb ik gewoon mijn semi-natte kleren weer aangetrokken en ben weer op pad gegaan. Ik denk, over een half uur is alles toch weer nat. 😳 Is het dan niet leuk meer? Jawél!! Want het einde komt eraan! Nog één nacht verblijven in een slaapplek voor pelgrims, nog één keer eten wat me de keelsgaten uitkomt, nog één keer 20 km zwoegen en ploeteren over modderige en gladde hellingen en afdalingen, nog één keer alle medepelgrims begroeten (Buen Camino!), nog één keer afzien, nog één keer kippevel, nog één keer zeiknat ..................... Morgen is het finito...

Bijgaande foto is het enige wat ik kan laten zien van vandaag. Inderdaad. De vloer. Want veel meer heb ik vandaag niet gezien. Omdat het slechts 16°C was en het bijna de hele dag heeft geregend, én donker (! serieus, ik heb even overwogen om mijn hoofdlamp op te doen .....) heb ik 7 uur lang voorover gebogen de elementen getrotseerd. En dus de hele dag zorgvuldig gekeken waar ik mijn voeten moest plaatsen. Modder, plassen, stenen, natte plavuizen, putdeksels. Pffffff, wordt je serieus echt moe van. Gelukkig was dit de laatste zware etappe van mijn avontuur. Dertig kilometer bagger zijn achter de rug. Morgen en overmorgen nog 2x twintig kilometer en dán ....... FEEST!!!  🥂🍹🍺🍽🍰🍨

  Als je al maanden van huis bent en dus moet eten van wat er aangeboden wordt dan lijkt dat heerlijk. Maar het kan je ook gaan tegenstaan. Serieus, na een lange periode beginnen de menu's allemaal op elkaar te lijken. Als je kort op vakantie bent zal het best allemaal lekker lijken maar mij komen de entradas, raciones en postres de neusgaten uit. Please, is er ergens een afhaal chinees?? Mijn lekkerste voorgerecht tijdens deze tocht waren toch wel de mosselen van bovenstaande foto. Het lekkerste hoofdgerecht was een heeeeerlijk stuk rund (bavette) in Saint Quentin, Frankrijk. En het lekkerste nagerecht was toch wel gewoon een lekkere kop koffie. Mét borrel!!!

  Heel lang heb ik dit al gewild. Het idee is ooit, zeker 15 jaar geleden ontstaan. Een jaar of 4 á 5 terug ben ik me eens gaan inlezen. En richting het einde van mijn carriére is de serieuze voorbereiding begonnen. Uiteindelijk is een startdatum vastgesteld en heb ik allerlei zaken (uitrusting) ingekocht. Ik voelde dat ik wat nerveus begon te worden. Bijna 100 dagen helemaal alleen op pad. De wereld in. Wat zou het me allemaal gaan brengen ......... En dan trek je thuis de deur achter je dicht. En weg ben je. Ik vergelijk dit avontuur met onze slaapcyclus. Eerst geraak je in een lichte slaap. Het is begonnen maar je denkt nog vaak en veel aan de periode voor je start. Langzaam ebt dat weg en ben je alleen nog maar bezig met de dingen van nu. Het lijkt op een droom. Een diepe slaap. In deze droom gebeurd ook van alles. Soms onvoorstelbare dingen. Dingen die mooi zijn. Waar je bang van wordt. Die te kort duren. Die heel leuk en verrassend zijn. Maar dan komt die lichte slaap weer. H...

  Om een officiële "Compostela" te verkrijgen, de oorkonde waarmee je kunt aantonen dat je de Camino hebt gedaan, moet je tijdens de laatste 100 km twee stempels per dag in je camino paspoort verzamelen. Dat is het enige wat verplicht is.  Je raadt het al. Er zijn er honderden, nee, duizenden die alleen dat laatste stukje lopen. Tot op heden liepen "we" gemiddeld met 60 tot 80 pelgrims per dag een etappe. Ik hoor geluiden in de wandelgangen dat er nu 2000 tot 2.500 finishen in Santiago. Kun je nagaan wat komende dagen te wachten staat. En dat laatste stukje begint in Sarria. Precies! Waar ik vandaag ben aangekomen. Zittend op een terras is het prachtig om dit schouwspel gade te slaan. Overal komen ze naar buiten gerold. Nieuwe outfit, nieuwe schoenen, grote wandelstokken, mega grote koffers en micro rugzakjes. Uit de trein, uit bussen, uit taxi's. En dat sjokt zo door de stad op zoek naar hun superluxe hotels. Niks albergues, niks stapelbedjes, niks gezamenlijke...

  Gisteravond, in mijn superluxe albergue Casa Galego, zat ik rond 19.00 alleen aan tafel toen plotseling 3 dames vroegen of ze me mochten vergezellen. Pelgrims onder elkaar, geen probleem. Twee dames van gevorderde leeftijd (net als ik dus 🤣) en een jongedame. Eten werd besteld, drinken werd geserveerd en al snel kwam een leuk gesprek op gang. In het begin was alles een beetje oppervlakkig (hoe heet je, wie ben je, waar kom je vandaan, etc). Maar gaandeweg het diner ging het gesprek wat meer de diepte in. Waarom doe je dit? Hoe beleef jij het? Wat is/was voor jou speciaal? En ...... heel apart ..... pelgrims geven zichzelf dan veel meer bloot dan ze normaal zouden doen. Ook ik! Iedereen verteld elkaar heel intiem wat zij waar ervaren hebben en waarom. Wat waren jouw speciale momenten tijdens de Camino? En waarom? Soms is dat lastig uit te leggen maar uiteindelijk lukt dat wél! Op een of andere wijze begrijpen pelgrims dat van elkaar. Omdat we gezamenlijk bezig zijn aan een uniek ...