58. Vuile poten

 

Waar je ook binnenkomt in Spanje: "Schoenen uit"! Begrijp jij daar iets van? Nee, even alle gekheid op een stokje. Als er iets te lijden heeft tijdens een Camino, is het zonder twijfel de pelgrim. Deze staat met stip op nummer 1. Maar steevast op de 2e plaats komen zijn schoenen. Die gaan echt door een hel. Nummer 3 is natuurlijk voor de sokken. Oef!! Die kunnen stinken ...... 🤢

Bij een Albergue (rustplaats voor pelgrims) kom je niet eens binnen met schoenen. Schoenen in de hal in de schoenenkast! Sticks overthere! ( ze wijst naar een soort paraplubak). In de hotels zijn ze wat soepeler. Maarja, daar betaal je ook minstens het drie-voudige.

Dat die schoenen en sokken van alles meemaken illustreert de volgende anekdote. De aanloop naar mijn volgende etappeplaats (Astorga) ging via een lange best wel saaie route langs een nationale weg (N120). Men laat ons pelgrims dan meestal over grindpaden lopen, direct langs die drukke asfaltweg. Je breekt je nek op die paden maar vooruit. Links gevaarlijk verkeer, rechts het boeren binnenland. Beide kanten saai. Dus dan dwalen je gedachten af. Je raadt het al. Ik liep verkeerd. Rechts allemaal boerenland, ok, maar links ook?! Huh, waar is die N120?? Oeps, ik ben van de route af. Snel een pad terugvinden. Dat lukt vrij snel maar het eindigt bij een beek 😳. Tsja, terug wil ik niet, vooruit kan ik niet. Of ....... misschien via die stenen? Ja hoor, binnen no time stond ik tot mijn enkels in het water. Incl. schoenen én sokken. Ik heb de keuze gemaakt om met natte spullen gewoon door te lopen. En dat is goed gegaan. Maar laat je raden hoe die sokken en schoenen er nu aan toe zijn 😵‍💫

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

64. Een andere dimensie

Afbeelding
  Gisteravond, in mijn superluxe albergue Casa Galego, zat ik rond 19.00 alleen aan tafel toen plotseling 3 dames vroegen of ze me mochten vergezellen. Pelgrims onder elkaar, geen probleem. Twee dames van gevorderde leeftijd (net als ik dus 🤣) en een jongedame. Eten werd besteld, drinken werd geserveerd en al snel kwam een leuk gesprek op gang. In het begin was alles een beetje oppervlakkig (hoe heet je, wie ben je, waar kom je vandaan, etc). Maar gaandeweg het diner ging het gesprek wat meer de diepte in. Waarom doe je dit? Hoe beleef jij het? Wat is/was voor jou speciaal? En ...... heel apart ..... pelgrims geven zichzelf dan veel meer bloot dan ze normaal zouden doen. Ook ik! Iedereen verteld elkaar heel intiem wat zij waar ervaren hebben en waarom. Wat waren jouw speciale momenten tijdens de Camino? En waarom? Soms is dat lastig uit te leggen maar uiteindelijk lukt dat wél! Op een of andere wijze begrijpen pelgrims dat van elkaar. Omdat we gezamenlijk bezig zijn aan een uniek ...
Meer lezen

65. Massa toerisme

Afbeelding
  Om een officiële "Compostela" te verkrijgen, de oorkonde waarmee je kunt aantonen dat je de Camino hebt gedaan, moet je tijdens de laatste 100 km twee stempels per dag in je camino paspoort verzamelen. Dat is het enige wat verplicht is.  Je raadt het al. Er zijn er honderden, nee, duizenden die alleen dat laatste stukje lopen. Tot op heden liepen "we" gemiddeld met 60 tot 80 pelgrims per dag een etappe. Ik hoor geluiden in de wandelgangen dat er nu 2000 tot 2.500 finishen in Santiago. Kun je nagaan wat komende dagen te wachten staat. En dat laatste stukje begint in Sarria. Precies! Waar ik vandaag ben aangekomen. Zittend op een terras is het prachtig om dit schouwspel gade te slaan. Overal komen ze naar buiten gerold. Nieuwe outfit, nieuwe schoenen, grote wandelstokken, mega grote koffers en micro rugzakjes. Uit de trein, uit bussen, uit taxi's. En dat sjokt zo door de stad op zoek naar hun superluxe hotels. Niks albergues, niks stapelbedjes, niks gezamenlijke...
Meer lezen

31. Frankrijk = ne water pas!

Afbeelding
  Werkelijk waar, in Frankrijk loopt geen enkele weg waterpas. Het gaat alleen maar in stijgende lijn of dalende lijn. Beide zijn NIET leuk! Maar je went eraan. Ofwel, langzamerhand weet je niet beter meer. Maaaar, .... vandaag aanbeland in Tours, lijkt het tij toch te keren. Als ik vooruit kijk naar het parcours, wordt alles toch wat milder. Vannacht wild gekampeerd. Mag in Frankrijk, maar is toch wel spannend. De enige die vannacht aan mijn tentje rommelde was de wind. Die had ik al snel door. Uiteindelijk toch 9 uur in mijn bedje gelegen. Vandaag toch wel wat commotie onderweg. Mijn plannen moeten rigoreus om ....... Lees mijn volgende aflevering (clifhanger 😉)
Meer lezen