Nee, alle gekheid op een stokje. Na mijn blog van gister heb ik mijn avontuur nog eens grondig overdacht. Wat gaat er nu goed, en wat niet. Geen blessures. Ik heb mijn EHBO pakket slechts één keer aangeraakt. Een jongedame vroeg of ze wat pijnstillers mocht lenen. Twee paracetamol. Dat is alles. Ik zit volledig op schema. Het gaat precies volgens mijn plan. En dat is nog altijd het beste 😜. Ik ontmoet verschrikkelijk veel en diverse leuke aardige mensen. De sfeer is bijzonder goed. Het weer is bijzonder goed, zelfs mijn littekens worden bruin. In mijn hoofd ben ik alleen maar hier. Nergens anders meer. Ik heb alles los (kunnen) laten. Ik zie regelmatig af, en dat vind ik goed, wordt je alleen maar sterker en taaier van 👍Gaat er dan ook iets niet goed? Jawel, ik word moe. Serieus moe. Ik weet het, ik ben al 28 dagen onafgebroken aan het wandelen. En Teuntje rust nooit. En Teuntje ontbijt nooit. Loopt zo 30km onder zware omstandigheden met slechts water bij zich. En Teuntje loopt altijd een heel hoog tempo. Maaaar .... dat heb ik thuis al zeer vele malen getest. Daar kan het niet aan liggen. Het moet het eten zijn. Of juist het gebrek aan. Zoals ik gister in de blog al vertelde, met deze warmte krijg ik bijna niks naar binnen. Maar het moet! Daarom heb ik me gister eens verwend. Met iets licht verteerbaars. Kijken of dat helpt. Én een goed glas witte wijn. Salut!!
Reacties
Een reactie posten